Κραυγες απελπισιας...
σερβιρουνε οι ποιητες...
τα αδιεξοδα τους...
προσπαθωντας να επιλυσουν...
μα ειναι και κατι ανθρωποι απλοι...
αθορυβοι και ταπεινοι...
χωρις τιποτα να ζητησουν...
καλλιεργουν με το μερακι τους την γη...
τα ζωντανα φροντιζουν...
και αλλοι σε θαλασσες πλατιες...
νυχθημερον αρμενιζουν...
παραπονα δεν κανουνε ποτε...
χαμογελα δωριζουν.
Τι αλλο να ειναι η ποιηση;
Και σου λεει ο αλλος...
ελα να τα βρουμε. Και τι να βρουμε δηλαδη;
Αυτο που χασαμε...
ειναι οι εαυτοι μας...
και αν δεν τους βρουμε...
θα συνεχιζουμε ο ενας...
να γινεται βαρος στον αλλον.
Δεν ειναι...
στις αποστασεις τα ταξιδια...
ουτε στα σ αγαπω...
κρυβεται η αγαπη.
Τα ομορφοτερα τοπια μες την ψυχη σου ειναι...
πολυ αγαπηθηκες...
κι ας μην σου τοχει πει κανεις.
Να φανερωθω...
να φανερωθεις...
και ετσι ολοφωτοι...
αναμεσα στ αστερια...
φως στις πληγες να ριχνουμε...
και οι σβησμενες μας ψυχες ν αναβουν...
τα βηματα μου να φορας...
κι εγω φορωντας την ψυχη σου...
σωπαινοντας να προχωραμε.
Με ενα μη...
με ενα πρεπει...
με ενα θα δουμε...
με ενα τα λεμε...
με ενα ισως...
με ενα μπορει...
με ενα μαλλον...
με ενα δεν εχω χρονο...
τα χρονια πληγωσαμε.
Ψυθιρισε το τραγουδι...
των χαμενων σου θελω!
Μη μ ακολουθησεις...
θα βαρεθεις!
Την συνηθεια αρχισα να αγαπαω.
Οι συναναστροφες με τους πολλους...
μοναχα απ τον εαυτο σου, και απο το νοημα σε βγαζουν.
Αγαπωντας την συνηθεια της καθημερινοτητας...
αγαπας τον εαυτο σου...
αγαπας την αιωνιοτητα.
Γνωριζουμε το σωστο...
μα επιλεγουμε το λαθος...
σαν το σωστο να ειναι το τελος...και δεν το θελουμε...
ενω το λαθος εχει μια συνεχεια...
σα να θελουμε να ξεχωριζουμε...
να δινουμε τροφη στο εγω μας...
και σαν νικητες να επιστρεφουμε...
κανοντας στο τελος το σωστο.