Και τοσο...

Και τοσο ο πονος...
εγινε τροφη μας...
που καθε χαρα...
φανταζει υποπτη.
Και τοσο το κεφαλι σου...
εμαθες να σκυβεις...
τωρα που το σηκωσες...
ιλιγγους παθαινεις

Η καποιον να φυλακισουμε...
η καποιος να μας φυλακισει...
η ελευθερια εχει μοναξια...
ποιος αραγε την αντεχει;

Η αταξια...

Η αταξια ειναι γοητευτικη...
ειναι κινηση...
ειναι δημιουργια.
Αφηνει τα πραγματα ελευθερα...
να αναπνευσουν...
να ζησουν...
να βρουν την θεση τους...
να αυτοπροσδιοριστουν...
να αυτορυθμιστουν.
Η ταξη φυλακιζει τα πραγματα...
τα θελει συγκεκριμενα...
τα δινει ταυτοτητα...
τα θελει σωστα,,,
κι ας ειναι το λαθος...
αυτο που κινει τα παντα.

Μερευει ο ανθρωπος...
σαν το Εγω...
δεν εχει αναγκη...
αλλο να τραφει.

Παει καιρος...

Παει καιρος που επαψα να καλω στο τηλεφωνο...
επαψαν και να με καλουν.
Την μοναξια κουραστηκα να διασκεδαζω.
Και τι λεγαμε αλλωστε;
αντε να καναμε καμμια ψευτοδιαπιστωση...
αντε να θαβαμε και κανα δυο τρεις τηλεφωνικως.

Ξερναει η μνημη θανατο...
τ ανειπωτα...
παιδια που χαθηκαν σε πολυβουη λεωφορο...
ματαια βοηθεια περιμενωντας...
κανεις την αρχη δεν κανει...
εγκλωβισμενοι στο εγω...
και η ζωη τελειωνει...
πριν καν αρχισει!

Και ειπαμε...

Και ειπαμε ευαισθητους...
τους ευσυγκινητους...
ηθικους τους φοβισμενους...
καλους τους ανημπορους...
κακους αυτους που ελεγαν αληθειες...
εξυπνους τους συμφεροντολογους...
βλακες τους σιωπηλους...
ποσο λαθος τα " σωστα μας."

Για ποιον εναστρο ουρανο...
Για ποια απεραντοσυνη της θαλασσας...
Για ποια μαγικα δειλινα...
Καθε μου λεξη ειναι ψεμα...
οταν σ εχω διπλα μου...
και το κορμι αλλα προσταζει

Η σιωπη...

Η σιωπη...
οχι αυτη που απο φοβο γεννιεται...
μητε απο αγνοια...
μα απο βαθυ σεβασμο στην υπαρξη...
στεκει εκει ψηλα...
παιδι της αυταρκειας ειναι...
φιλη της δικαιοσυνης...
δεν ζηταει...
δεν περιμενει...
υπομενει...
δεν εντυπωσιαζει...
μητε εντυπωσιαζεται...
αθορυβα και ακριβα τα λογια της...
τον δρομο δειχνουν.

Σαν ερθει η ωρα...

Σαν ερθει η ωρα...
και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...
τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...
ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...
  εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...
και οι λυπες δεν σε πιανουν...
την φυση αρχισες ν αγαπας...
και μεσα της θες να περπατησεις...
το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...
που δυσκολα το βρηκες.

Και προσεχε!

Και προσεχε!
εσυ που χρονια εζησες παρεα με την σιωπη σου...
οταν μια μερα η γλωσσα σου λυθει...
ισως θρασυς να γινεις.
Και προσεχε...
εσυ που χρονια εζησες παρεα με ψευτικο εαυτο...
οταν μια μερα τον πραγματικο γνωρισεις...
ισως κι αγριμι  γινεις.

Τι ηταν αυτο που βαραινε...
τοσο την ψυχη μας...
και θελουμε να καψουμε...
τωρα τους εαυτους μας...
οτι και νατανε αυτο...
πισω πρεπει να μεινει...
με πολεμο δεν προχωρας...
θελει η ψυχη ειρηνη.

στην αγκαλια τους... χωρεσε... ο κοσμος ολος. Αυτοι... σε μια δροσοσταλιδα... τις χαραυγες ταξιδευουν... απο φυλλο σε φυλλο.

Σου ειπα θελω να σ αναστησω...
και τι ζητανε οι ζωντανοι...
σε τοσους αναμεσα νεκρους μου ειπες.
Αλλωστε...
η ζωη παντα θα γυρναει την πλατη στους ζωντανους...
και θα τιμαει τους ακινδυνους νεκρους της.

Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.
Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...
απ τα ερειπια περασμενων χρονων.
...γονεις...
...δασκαλοι...
...κοινωνια.
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.

Και μολις το τιποτα...
παει να γινει κατι...
χανει...
την αυθεντικοτητα του.

απο την μια ενας αγγελος/ο διαβολος απο την αλλη/την ψυχη μου τραβανε/ποτε σαν αγγελος/ποτε σαν διαβολος/πορευομαι.

Ετσι πρεπει να ζει το ονειρο...
αστεγο!
γιατι ετσι και βρει στεγη θα φωλιασει...
και η ρουτινα θα το φαει!

Φεγγαρια που δεν προλαβαν...

Φεγγαρια που δεν προλαβαν...
πανσεληνοι να γινουν...
λουλουδια τ αρωμα τους...
δεν προλαβαν να χαρισουν...
Ανθρωποι το ειναι τους...
δεν προλαβαν να γνωρισουν...
Ζωη σταλαγματια...
κι ωκεανος ο κοσμος.

Θα ερθουν!

Θα ερθουν!
Θα σου χτυπησουν την πορτα...
η πολη εξω θα γιορταζει...
λαμπιονια στους δρομους...
θα σε χτυπησουν φιλικα την πλατη...
κουραγιο θα σου πουνε...
θα νοιωθεις ταπεινωμενος...
θα σου μιλησουν για αλληλεγγυη...
θα ειναι ευτραφεις και καλοντυμενοι...
θα σου προσφερουν φαγητο...
ισως και μερικα γλυκα...
θα νοιωθεις ταπεινωμενος...
θα ξαναρθουν!
μα η πορτα δεν θ ανοιξει...
θα εισαι νεκρος...
μπροστα σ ενα πιατο γεματο φαγητο...
και τριγυρω πολλα γλυκα.
Αιτια θανατου...
ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ...
......ΜΟΝΑΞΙΑ......

Αποψε μη βαλεις τα καλα σου.
Φορεσε τη μαυρη σου ψυχη...
και το πικρο χαμογελο σου...
και ελα να με βρεις.
Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...
οι χαμογελαστοι και ευγενικοι...
εκτος απο την βολεψη τους.
Μα ετσι...
ο κοσμος δεν αλλαζει.

Παλι ακουσα...

Παλι ακουσα...
τα λογια μου...
να με υπερασπιζονται...
και τρομαξα.
Κι εγω που νομιζα...
πως αυτο ηταν υποθεση...
των κατηγορουμενων.

Ποσα ναι σου...
στο βαθος δεν ηταν οχι;
και ποσα οχι...
δεν ηταν ναι;
ποσο εσυ...
στη ζωη σου εισαι;

Στις καταθεσεις ψυχης...
τα επιτοκια...
ειναι παντα μηδενικα.

Και ειναι η αγαπη που σ επνιξε...
παιδι ακομα...
και ειναι παραφορα...
που θελεις ν αγαπηθεις τωρα...
και ειναι δυσκολο...
και φωναζεις...
πως η ζωη ειναι σκληρη.

Μια πυρκαγια μεσα στη ψυχη...
και βλεπεις φωτιες τριγυρω.

Κι εκει...
που ολοι εκλαιγαν...
  γελουσα.
Κι εκει...
που ολοι γελουσαν...
  εκλαιγα.
Φορεθηκε...
η ζωη αναποδα.

Το χαμογελο μου σε κορνιζες...
κρεμασμενο σε τοιχους...
αναγκη δεν το εχω.
Δεν προσποιουμαι συμπαθειες να κερδισω.
Χαμογελω...
  στον εαυτο μου.

Δεν εψαχναν...
παρα μοναχα την αιωνιοτητα...
οσοι την ζωη σπαταλησαν...
σε εφημερες χαρες και διασκεδασεις.

Οι αποψεις μου...
οι σκεψεις μου...
οι αναζητησεις μου...
οι προσμονες μου...
Η φυλακη μου!

Για να σε κερδισω...
και για μενα να πειστω...
σου μιλησα με λογια...
που ηθελες να ακουσεις.
Ετσι σε ξεγελασα...
Ετσι με ξεγελασα.

Αφησα τα λογια...
να πεσουν κατω.
Πολυς θορυβος...
για το τιποτα!

Δεν αγνοησαμε τους πονους...
οι πονοι εγιναν πληγες...
και οι πληγες...
μισος.

Υπο...σχεσεις...
Υπο...χρεωσεις...
Υπο...χωρησεις...
Υπο...λογισμοι...
ποσα βαρη...
να αντεξει η ψυχη;

Καταφεραμε να ωριμασουμε!
Καταφεραμε να γινουμε...
πονηροι και συμφεροντολογοι.

Και θα τρεξω σ αυτους...
που τιποτα δεν θελουνε να πουν...
και τιποτα δεν θελουνε ν ακουσουν.
Αρνητες της ζωης...
ειναι αυτοι...
που βαθια την αγαπησαν.

Τα λογια μας...
γυριζουν γυρω απ τον εαυτο μας.
Οι σιωπες μας...
αγκαλιαζουν το συμπαν.

Και ειναι αυτο που φευγει...
και δεν μπορεις να το σταματησεις.
Και ειναι αυτο που μενει...
και τοχεις βαρεθει.

Ποσο φοβηθηκα...
να σου πω το σ αγαπω...
γιατι ησουν ανεμος...
και τους ανεμους...
δεν τους φυλακιζεις.

Kι οσοι δεν μπορεσαν...
τον εαυτο τους να ξεγελασουν...
τους ξελογιασε...
η νυχτα...
τ αστρα...
το φεγγαρι.