στην αγκαλια τους... χωρεσε... ο κοσμος ολος. Αυτοι... σε μια δροσοσταλιδα... τις χαραυγες ταξιδευουν... απο φυλλο σε φυλλο.

Σου ειπα θελω να σ αναστησω...
και τι ζητανε οι ζωντανοι...
σε τοσους αναμεσα νεκρους μου ειπες.
Αλλωστε...
η ζωη παντα θα γυρναει την πλατη στους ζωντανους...
και θα τιμαει τους ακινδυνους νεκρους της.

Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.
Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...
απ τα ερειπια περασμενων χρονων.
...γονεις...
...δασκαλοι...
...κοινωνια.
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.

Και μολις το τιποτα...
παει να γινει κατι...
χανει...
την αυθεντικοτητα του.

απο την μια ενας αγγελος/ο διαβολος απο την αλλη/την ψυχη μου τραβανε/ποτε σαν αγγελος/ποτε σαν διαβολος/πορευομαι.

Ετσι πρεπει να ζει το ονειρο...
αστεγο!
γιατι ετσι και βρει στεγη θα φωλιασει...
και η ρουτινα θα το φαει!

Φεγγαρια που δεν προλαβαν...

Φεγγαρια που δεν προλαβαν...
πανσεληνοι να γινουν...
λουλουδια τ αρωμα τους...
δεν προλαβαν να χαρισουν...
Ανθρωποι το ειναι τους...
δεν προλαβαν να γνωρισουν...
Ζωη σταλαγματια...
κι ωκεανος ο κοσμος.

Θα ερθουν!

Θα ερθουν!
Θα σου χτυπησουν την πορτα...
η πολη εξω θα γιορταζει...
λαμπιονια στους δρομους...
θα σε χτυπησουν φιλικα την πλατη...
κουραγιο θα σου πουνε...
θα νοιωθεις ταπεινωμενος...
θα σου μιλησουν για αλληλεγγυη...
θα ειναι ευτραφεις και καλοντυμενοι...
θα σου προσφερουν φαγητο...
ισως και μερικα γλυκα...
θα νοιωθεις ταπεινωμενος...
θα ξαναρθουν!
μα η πορτα δεν θ ανοιξει...
θα εισαι νεκρος...
μπροστα σ ενα πιατο γεματο φαγητο...
και τριγυρω πολλα γλυκα.
Αιτια θανατου...
ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ...
......ΜΟΝΑΞΙΑ......

Αποψε μη βαλεις τα καλα σου.
Φορεσε τη μαυρη σου ψυχη...
και το πικρο χαμογελο σου...
και ελα να με βρεις.
Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...
οι χαμογελαστοι και ευγενικοι...
εκτος απο την βολεψη τους.
Μα ετσι...
ο κοσμος δεν αλλαζει.

Παλι ακουσα...

Παλι ακουσα...
τα λογια μου...
να με υπερασπιζονται...
και τρομαξα.
Κι εγω που νομιζα...
πως αυτο ηταν υποθεση...
των κατηγορουμενων.

Ποσα ναι σου...
στο βαθος δεν ηταν οχι;
και ποσα οχι...
δεν ηταν ναι;
ποσο εσυ...
στη ζωη σου εισαι;

Στις καταθεσεις ψυχης...
τα επιτοκια...
ειναι παντα μηδενικα.

Και ειναι η αγαπη που σ επνιξε...
παιδι ακομα...
και ειναι παραφορα...
που θελεις ν αγαπηθεις τωρα...
και ειναι δυσκολο...
και φωναζεις...
πως η ζωη ειναι σκληρη.

Μια πυρκαγια μεσα στη ψυχη...
και βλεπεις φωτιες τριγυρω.

Κι εκει...
που ολοι εκλαιγαν...
  γελουσα.
Κι εκει...
που ολοι γελουσαν...
  εκλαιγα.
Φορεθηκε...
η ζωη αναποδα.

Το χαμογελο μου σε κορνιζες...
κρεμασμενο σε τοιχους...
αναγκη δεν το εχω.
Δεν προσποιουμαι συμπαθειες να κερδισω.
Χαμογελω...
  στον εαυτο μου.

Δεν εψαχναν...
παρα μοναχα την αιωνιοτητα...
οσοι την ζωη σπαταλησαν...
σε εφημερες χαρες και διασκεδασεις.

Οι αποψεις μου...
οι σκεψεις μου...
οι αναζητησεις μου...
οι προσμονες μου...
Η φυλακη μου!

Για να σε κερδισω...
και για μενα να πειστω...
σου μιλησα με λογια...
που ηθελες να ακουσεις.
Ετσι σε ξεγελασα...
Ετσι με ξεγελασα.

Αφησα τα λογια...
να πεσουν κατω.
Πολυς θορυβος...
για το τιποτα!

Δεν αγνοησαμε τους πονους...
οι πονοι εγιναν πληγες...
και οι πληγες...
μισος.

Υπο...σχεσεις...
Υπο...χρεωσεις...
Υπο...χωρησεις...
Υπο...λογισμοι...
ποσα βαρη...
να αντεξει η ψυχη;

Καταφεραμε να ωριμασουμε!
Καταφεραμε να γινουμε...
πονηροι και συμφεροντολογοι.

Και θα τρεξω σ αυτους...
που τιποτα δεν θελουνε να πουν...
και τιποτα δεν θελουνε ν ακουσουν.
Αρνητες της ζωης...
ειναι αυτοι...
που βαθια την αγαπησαν.

Τα λογια μας...
γυριζουν γυρω απ τον εαυτο μας.
Οι σιωπες μας...
αγκαλιαζουν το συμπαν.

Και ειναι αυτο που φευγει...
και δεν μπορεις να το σταματησεις.
Και ειναι αυτο που μενει...
και τοχεις βαρεθει.

Ποσο φοβηθηκα...
να σου πω το σ αγαπω...
γιατι ησουν ανεμος...
και τους ανεμους...
δεν τους φυλακιζεις.

Kι οσοι δεν μπορεσαν...
τον εαυτο τους να ξεγελασουν...
τους ξελογιασε...
η νυχτα...
τ αστρα...
το φεγγαρι.

Απ το τιποτα μαραθηκες...
για ενα τιποτα θ ανθισεις παλι.

Με δακρυα ο κοσμος ζει...
κι οσοι δεν κλαινμαζι του...
μοναχοι συνεχιζουν.

Κι αυτο το ΕΓΩ...
λΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ..

Τα λογια μας...
μεταχειρισμενα...
στο παζαρι...
της φτηνοπληροφορησης...
σε τιμη ευκαιρια.

Ανοιξε...
Ανοιξη εξω...

Οχι...
το δακρυ που κυλησε...
δεν ηταν γι αυτο που χαθηκε...
οσο...
γι αυτο που πισω μοναχοτου εμεινε

Τοσα χιλιομετρα ψεμμα...
για ενα μετρο αυταπατης.

Υπηρξαμε...
αυτο που επρεπε...
για να γινουμε αυτο που ειμαστε.
Ετσι τον χρονο ν αθωωνεις...
ετσι και τον εαυτο σου.
Ιερος παντα ο σκοπος του.

Ευθραυστες χορδες που εσπαγαν...

στο αγγιγμα καθε εξουσιας.
Ευθραυστες χορδες που επαιζαν...
μελωδιες αστρικες...
στο αγγιγμα καθε ελευθεριας.

Γνωσεις!
και τι ειναι οι γνωσεις...
αφου τον εαυτο σου...
φοβηθηκες να γνωρισεις...
και κρυφτηκες πισω απ αυτες;.

Πως να αγαπησεις τις σιωπες...
αφου μεγαλωσες με παραμυθια;

Οταν η λογικη...
χαιδεψει...
ενστικτα και παρορμησεις...
ανθιζει ενα λουλουδι.