Μια πυρκαγια μεσα στη ψυχη...
και βλεπεις φωτιες τριγυρω.

Κι εκει...
που ολοι εκλαιγαν...
  γελουσα.
Κι εκει...
που ολοι γελουσαν...
  εκλαιγα.
Φορεθηκε...
η ζωη αναποδα.

Το χαμογελο μου σε κορνιζες...
κρεμασμενο σε τοιχους...
αναγκη δεν το εχω.
Δεν προσποιουμαι συμπαθειες να κερδισω.
Χαμογελω...
  στον εαυτο μου.

Δεν εψαχναν...
παρα μοναχα την αιωνιοτητα...
οσοι την ζωη σπαταλησαν...
σε εφημερες χαρες και διασκεδασεις.

Οι αποψεις μου...
οι σκεψεις μου...
οι αναζητησεις μου...
οι προσμονες μου...
Η φυλακη μου!

Για να σε κερδισω...
και για μενα να πειστω...
σου μιλησα με λογια...
που ηθελες να ακουσεις.
Ετσι σε ξεγελασα...
Ετσι με ξεγελασα.

Αφησα τα λογια...
να πεσουν κατω.
Πολυς θορυβος...
για το τιποτα!

Δεν αγνοησαμε τους πονους...
οι πονοι εγιναν πληγες...
και οι πληγες...
μισος.

Υπο...σχεσεις...
Υπο...χρεωσεις...
Υπο...χωρησεις...
Υπο...λογισμοι...
ποσα βαρη...
να αντεξει η ψυχη;

Καταφεραμε να ωριμασουμε!
Καταφεραμε να γινουμε...
πονηροι και συμφεροντολογοι.

Και θα τρεξω σ αυτους...
που τιποτα δεν θελουνε να πουν...
και τιποτα δεν θελουνε ν ακουσουν.
Αρνητες της ζωης...
ειναι αυτοι...
που βαθια την αγαπησαν.

Τα λογια μας...
γυριζουν γυρω απ τον εαυτο μας.
Οι σιωπες μας...
αγκαλιαζουν το συμπαν.

Και ειναι αυτο που φευγει...
και δεν μπορεις να το σταματησεις.
Και ειναι αυτο που μενει...
και τοχεις βαρεθει.

Ποσο φοβηθηκα...
να σου πω το σ αγαπω...
γιατι ησουν ανεμος...
και τους ανεμους...
δεν τους φυλακιζεις.

Kι οσοι δεν μπορεσαν...
τον εαυτο τους να ξεγελασουν...
τους ξελογιασε...
η νυχτα...
τ αστρα...
το φεγγαρι.

Απ το τιποτα μαραθηκες...
για ενα τιποτα θ ανθισεις παλι.

Με δακρυα ο κοσμος ζει...
κι οσοι δεν κλαινμαζι του...
μοναχοι συνεχιζουν.

Κι αυτο το ΕΓΩ...
λΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ..

Τα λογια μας...
μεταχειρισμενα...
στο παζαρι...
της φτηνοπληροφορησης...
σε τιμη ευκαιρια.

Ανοιξε...
Ανοιξη εξω...

Οχι...
το δακρυ που κυλησε...
δεν ηταν γι αυτο που χαθηκε...
οσο...
γι αυτο που πισω μοναχοτου εμεινε

Τοσα χιλιομετρα ψεμμα...
για ενα μετρο αυταπατης.

Υπηρξαμε...
αυτο που επρεπε...
για να γινουμε αυτο που ειμαστε.
Ετσι τον χρονο ν αθωωνεις...
ετσι και τον εαυτο σου.
Ιερος παντα ο σκοπος του.

Ευθραυστες χορδες που εσπαγαν...

στο αγγιγμα καθε εξουσιας.
Ευθραυστες χορδες που επαιζαν...
μελωδιες αστρικες...
στο αγγιγμα καθε ελευθεριας.

Γνωσεις!
και τι ειναι οι γνωσεις...
αφου τον εαυτο σου...
φοβηθηκες να γνωρισεις...
και κρυφτηκες πισω απ αυτες;.

Πως να αγαπησεις τις σιωπες...
αφου μεγαλωσες με παραμυθια;

Οταν η λογικη...
χαιδεψει...
ενστικτα και παρορμησεις...
ανθιζει ενα λουλουδι.

Και ετσι...
η διεκδικηση ειναι αυτη...
που μας εκανε να μοιαζουμε...
δραστηριοι ανθρωποφαγοι.

Τραυματα...
πανω σε λευκες σελιδες...
θαυματα περιμενουν...
στης ψυχης τα τρισβαθα.

Οι μοναχοι...
τον κοσμο χωρεσαν...δεν χωρισαν...γι αυτο μοναχοι.

Ολα αναμνηση...
στην επομενη ανασα.
Στον επομενο χτυπο της καρδιας...
ολα χθες.
Χρονε αθωε...
που μ εμαθες να φωναζω...
τοσες φωνες τριγυρω μας...
κι εμεις τοσο μονοι.

Στου Κοσμου...
το πανω κατω...
κει πανω σταθηκα...
διπλα σ ενα αστερι...
να τον κοιτω...
και να γελω.

Ντυθηκαμε παραπονα...
και κανουμε πως ζουμε.

Δυο ραγες...
ενα τρενο...
μια φυγη...
κι ο προορισμος...
τοσο κοντα...
μια ανασα απο μενα.

Η λογικη...
της ιδιοτελειας...
η ανιδιοτελεια...
της τρελας.
Θεε...
τρελους δεν εφτιαξες
τον κοσμο να αλλαξουν.

χθες βραδυ...
ο ανεμος δυνατα μιλουσε...
τα δενδρα χορευαν...
οι δρομοι διψασμενοι...
η πολη τα χερια σηκωσε...
παραδοθηκε στον χειμωνα

Και οσοι...
απ τους ρολους ξεφυγαν...
αστερια εγιναν.

Περιμενες να μιλησω.
Μιλησα.
Με σχηματα δικα σου...
με σχηματισες.
Μα ξεχασες...πως...
εκτος απ τα τετραγωνα...
και τα αφηρημενα...
υπαρχουν σχηματα...
που ολα τα περιεχουν.

Βλεπουμε...
αυτο που ειμαστε.
Η ματια προς τον κοσμο αλλαζει...
μολις αλλαξει...
η ματια προς τον εαυτο μας

Καθως...
εψαχνα για εχθρους...
μοναχα...
πληγωμενα αγριμια εβρισκα.