Και θα τρεξω σ αυτους...
που τιποτα δεν θελουνε να πουν...
και τιποτα δεν θελουνε ν ακουσουν.
Αρνητες της ζωης...
ειναι αυτοι...
που βαθια την αγαπησαν.

Τα λογια μας...
γυριζουν γυρω απ τον εαυτο μας.
Οι σιωπες μας...
αγκαλιαζουν το συμπαν.

Και ειναι αυτο που φευγει...
και δεν μπορεις να το σταματησεις.
Και ειναι αυτο που μενει...
και τοχεις βαρεθει.

Ποσο φοβηθηκα...
να σου πω το σ αγαπω...
γιατι ησουν ανεμος...
και τους ανεμους...
δεν τους φυλακιζεις.

Kι οσοι δεν μπορεσαν...
τον εαυτο τους να ξεγελασουν...
τους ξελογιασε...
η νυχτα...
τ αστρα...
το φεγγαρι.

Απ το τιποτα μαραθηκες...
για ενα τιποτα θ ανθισεις παλι.

Με δακρυα ο κοσμος ζει...
κι οσοι δεν κλαινμαζι του...
μοναχοι συνεχιζουν.

Κι αυτο το ΕΓΩ...
λΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ..

Τα λογια μας...
μεταχειρισμενα...
στο παζαρι...
της φτηνοπληροφορησης...
σε τιμη ευκαιρια.

Ανοιξε...
Ανοιξη εξω...

Οχι...
το δακρυ που κυλησε...
δεν ηταν γι αυτο που χαθηκε...
οσο...
γι αυτο που πισω μοναχοτου εμεινε

Τοσα χιλιομετρα ψεμμα...
για ενα μετρο αυταπατης.

Υπηρξαμε...
αυτο που επρεπε...
για να γινουμε αυτο που ειμαστε.
Ετσι τον χρονο ν αθωωνεις...
ετσι και τον εαυτο σου.
Ιερος παντα ο σκοπος του.

Ευθραυστες χορδες που εσπαγαν...

στο αγγιγμα καθε εξουσιας.
Ευθραυστες χορδες που επαιζαν...
μελωδιες αστρικες...
στο αγγιγμα καθε ελευθεριας.

Γνωσεις!
και τι ειναι οι γνωσεις...
αφου τον εαυτο σου...
φοβηθηκες να γνωρισεις...
και κρυφτηκες πισω απ αυτες;.

Πως να αγαπησεις τις σιωπες...
αφου μεγαλωσες με παραμυθια;

Οταν η λογικη...
χαιδεψει...
ενστικτα και παρορμησεις...
ανθιζει ενα λουλουδι.

Και ετσι...
η διεκδικηση ειναι αυτη...
που μας εκανε να μοιαζουμε...
δραστηριοι ανθρωποφαγοι.

Τραυματα...
πανω σε λευκες σελιδες...
θαυματα περιμενουν...
στης ψυχης τα τρισβαθα.

Οι μοναχοι...
τον κοσμο χωρεσαν...δεν χωρισαν...γι αυτο μοναχοι.

Ολα αναμνηση...
στην επομενη ανασα.
Στον επομενο χτυπο της καρδιας...
ολα χθες.
Χρονε αθωε...
που μ εμαθες να φωναζω...
τοσες φωνες τριγυρω μας...
κι εμεις τοσο μονοι.

Στου Κοσμου...
το πανω κατω...
κει πανω σταθηκα...
διπλα σ ενα αστερι...
να τον κοιτω...
και να γελω.

Ντυθηκαμε παραπονα...
και κανουμε πως ζουμε.

Δυο ραγες...
ενα τρενο...
μια φυγη...
κι ο προορισμος...
τοσο κοντα...
μια ανασα απο μενα.

Η λογικη...
της ιδιοτελειας...
η ανιδιοτελεια...
της τρελας.
Θεε...
τρελους δεν εφτιαξες
τον κοσμο να αλλαξουν.

χθες βραδυ...
ο ανεμος δυνατα μιλουσε...
τα δενδρα χορευαν...
οι δρομοι διψασμενοι...
η πολη τα χερια σηκωσε...
παραδοθηκε στον χειμωνα

Και οσοι...
απ τους ρολους ξεφυγαν...
αστερια εγιναν.

Περιμενες να μιλησω.
Μιλησα.
Με σχηματα δικα σου...
με σχηματισες.
Μα ξεχασες...πως...
εκτος απ τα τετραγωνα...
και τα αφηρημενα...
υπαρχουν σχηματα...
που ολα τα περιεχουν.

Βλεπουμε...
αυτο που ειμαστε.
Η ματια προς τον κοσμο αλλαζει...
μολις αλλαξει...
η ματια προς τον εαυτο μας

Καθως...
εψαχνα για εχθρους...
μοναχα...
πληγωμενα αγριμια εβρισκα.

Κατηργησα...
τον θεαματικο μου εαυτο...
ισως και ανθρωπος...
προλαβω να γινω.

Εγινα δρομος...
γινε βημα...
εγινα νυχτα...
γινε αστερι...
εγινα δακρυ...
γινε βλεμμα...
ετσι χτιζουμε τη ζωη

Τοσο ευθραυστη...
σαν σιωπη...
που εσπασε μεσα στη νυχτα...
απο το θροισμα των φυλλων μιας λευκας...
που εστεκε στη μεση του πουθενα.

Ακομα και σε βραχια...
αν σ εχουνε φυτεψει...
εσυ...
να προσπαθεις...
ν ανθισεις.

Η μερα σωπασε...
η νυχτα να μιλα αρχισε...
ονειρα επλεκε...
ξηλωθηκαν...
με το πρωτο της αυγης το φως

Που να χωρεσεις...
σε τοση θλιψη...
εσυ που τα υψη αγαπησες.
Που να χωρεσεις...
σε τοσο ψεμμα...
εσυ που αιμα εδινες για αληθεια.
Που να χωρεσεις...
σε τοση απουσια ουσιας.
Πουθενα δεν χωρεσες...
παρα μοναχα...
σε μια συγχωρεση.

ΥΠΗΡΞΑΜΕ...

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα...
 ελπιδες...
εξουσιες δολοφονοι...
τα σκοτωσαν...
την μοναξια φοβηθηκαμε...
εμας φοβηθηκαμε...
κυνηγημενοι...
ενοχες φορτωμενοι...
κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...
...

και αλλοι γιναμε...
τις νυχτες ενα παιδι...
στο δωματιο τριγυρνουσε...
ποιοι ειμαστε ρωτουσε.
Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα  .
ελπιδες..

Φωναζα ΕΓΩ!
Φωναζες ΕΓΩ!
Φωναζε ΕΓΩ!
Τι κριμα!
φωναξε η ζωη...
και χαθηκε!

 λεξεις...
φερμενες απ την Κολαση...
Παραδεισο γυρευουν.
Ποση γαληνη...
λαχταρισε η θαλασσα...
στο τελος της τρικυμιας.
Οργη μου...
τραγουδι γινε...
τον κοσμο να ομορφυνεις.

Κι εσυ που νομιζες...
πως καποιος ησουν...
δεν ησουν...
παρα μοναχα αυτο που νομιζες.