Κατηργησα...
τον θεαματικο μου εαυτο...
ισως και ανθρωπος...
προλαβω να γινω.

Εγινα δρομος...
γινε βημα...
εγινα νυχτα...
γινε αστερι...
εγινα δακρυ...
γινε βλεμμα...
ετσι χτιζουμε τη ζωη

Τοσο ευθραυστη...
σαν σιωπη...
που εσπασε μεσα στη νυχτα...
απο το θροισμα των φυλλων μιας λευκας...
που εστεκε στη μεση του πουθενα.

Ακομα και σε βραχια...
αν σ εχουνε φυτεψει...
εσυ...
να προσπαθεις...
ν ανθισεις.

Η μερα σωπασε...
η νυχτα να μιλα αρχισε...
ονειρα επλεκε...
ξηλωθηκαν...
με το πρωτο της αυγης το φως

Που να χωρεσεις...
σε τοση θλιψη...
εσυ που τα υψη αγαπησες.
Που να χωρεσεις...
σε τοσο ψεμμα...
εσυ που αιμα εδινες για αληθεια.
Που να χωρεσεις...
σε τοση απουσια ουσιας.
Πουθενα δεν χωρεσες...
παρα μοναχα...
σε μια συγχωρεση.

ΥΠΗΡΞΑΜΕ...

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα...
 ελπιδες...
εξουσιες δολοφονοι...
τα σκοτωσαν...
την μοναξια φοβηθηκαμε...
εμας φοβηθηκαμε...
κυνηγημενοι...
ενοχες φορτωμενοι...
κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...
...

και αλλοι γιναμε...
τις νυχτες ενα παιδι...
στο δωματιο τριγυρνουσε...
ποιοι ειμαστε ρωτουσε.
Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα  .
ελπιδες..

Φωναζα ΕΓΩ!
Φωναζες ΕΓΩ!
Φωναζε ΕΓΩ!
Τι κριμα!
φωναξε η ζωη...
και χαθηκε!

 λεξεις...
φερμενες απ την Κολαση...
Παραδεισο γυρευουν.
Ποση γαληνη...
λαχταρισε η θαλασσα...
στο τελος της τρικυμιας.
Οργη μου...
τραγουδι γινε...
τον κοσμο να ομορφυνεις.

Κι εσυ που νομιζες...
πως καποιος ησουν...
δεν ησουν...
παρα μοναχα αυτο που νομιζες.

Δεν καναμε...
τις ιδιες Προσευχες...
και ετσι...
η ζωη μπερδευτηκε.

Δεν με βλεπεις...
με μενα παλευω...
Λες...
και θελω...
να με νικησω...

Τρυπια τα λογια...
στους ανεμους φευγουν...
απ τις πραξεις απεχουν...
τι να πω...
εκει να μενει...
ισως δυο λεξεις μοναχα...
ψευτη Εαυτε.

ΚΑΚΗ...ΝΥΧΤΑ.

Καληνυχτα μου ειπες...
σου ειπα κι εγω...
θαλπωρη τριγυρω...
την ξωπορτα σφαλισαμε...
κι αφησαμε απεξω...
τοσους και τοσους...
που μια κακη νυχτα θα περασουν.

Η ΠΑΡΔΑΛΗ ΚΥΡΙΑ...

Με τι ασχολειστε;
ρωτησε η παρδαλη Κυρια.
  Εισπνεω ...      φοβους...εκπνεω υποταγες...
και γραφω ποιηματακια να ξορκισω την μιζερια...
απαντησε ο Κυριος.
Α!...μαλιστα ειπε η παρδαλη κυρια και εφυγε.
Η υποθεση δεν μυριζε χρημα.

Μοναξιες ειμαστε...

Μοναξιες ειμαστε...καπου καπου φοραμε...
το στενο ενδυμα κοινωνικων συναναστροφων...
  τις νυχτες στα καταφυγια μας...
βιαστικα το πεταμε...
για να φορεσουμε και παλι την σιωπη μας...
να γινουμε ωριμοι ουσιαστικοι και γεματοι.

Επεμβαση θεου δεν βλεπω...
μητεκαι εωσφορου...
ανθρωπου χερι βλεπω μοναχα...
τα ρουχα σου θεε μου να φορα...
τον εωσφορο ναχει στην κα
ρδια...πολυ καλα κρυμμενο.

Νυχτα παγερη...

Νυχτα παγερη...
σ εναν υπονομο...
την ταυτοτητα μου ριχνω...
εγινα τα παντα...
εγινα τιποτα...
εγινα πονος...
εγινα μισος...
εγινα αγαπη.

ΑΚΡΙΒΟΙ...

ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΚΡΙΒΟΣ...
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΘΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ...
ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
ΕΙΝΑΙ  Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ...
ΤΟΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΠΟΥ ΠΟΝΕΣΕ...
ΚΑΙ ΤΡΙΓΥΡΩ  ΑΝΤΙΚΡΥΣΕ...
ΧΛΕΥΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ...

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΑΜΕ...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...
ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ...
ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...
ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ...
ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΕ...
  ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΧΑΔΙ...
ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΑΜΕ ΠΟΤΕ...
ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ...
ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ.

ΥΠΟΨΙΑ...

ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ ΘΑΥΜΑΖΕΣ...
ΑΥΤΟΙ ΕΚΑΙΓΑΝ...
ΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΕΠΡΕΠΕ...

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΤΩΣΟΥΜΕ...
ΓΙΑΤΡΕΙΑ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝΕ.
ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΝΑ ΧΑΘΟΥΜΕ ΕΠΡΕΠΕ...
ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ.
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΣΗΣΟΥΜΕ...
ΑΓΑΠΗ ΤΩΡΑ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΑΜΕ.
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΜΕ ΕΠΡΕΠΕ...
ΜΕ ΑΚΡΙΒΑ ΥΛΙΚΑ ΕΑΥΤΟ ΝΑ ΞΑΝΑΧΤΙΣΟΥΜΕ.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ...

ΠΟΣΑ ΟΜΟΡΦΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΛΟΓΙΑ...
ΟΤΑΝ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕ ΚΥΚΛΩΣΕ.
ΓΙΑ ΠΟΣΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΑ...
ΟΤΑΝ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ ΕΝΟΙΩΣΑ.
ΠΟΣΕΣ ΓΛΥΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ...
ΕΒΑΛΕ Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ.
ΚΙ ΕΣΥ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΣ.
ΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ...
ΞΕΝΟΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ...
ΚΑΙ ΣΑΝ ΚΛΕΦΤΗΣ ΕΦΥΓΑ.
ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ...
ΛΙΓΟ ΗΣΥΧΑΖΕΙ...
ΜΕΤΑ ΑΝΑΖΗΤΑ...
ΔΥΝΑΜΗ ΨΑΧΝΕΙ...
ΕΥΚΟΛΑ ΔΕΝ ΣΤΕΡΙΩΝΕΙ.

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ...

ΤΟ ΞΕΡΩ Σ ΑΦΗΣΑΜΕ ΞΩΠΙΣΩ...
ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΑΣ ΟΜΩΣ.
ΦΩΤΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΗ ΨΥΧΗ...
ΚΑΙ ΑΝΕΜΟ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑΜΕ ΑΛΛΟ ΦΥΛΑΚΗ...
ΘΛΙΨΗ...ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ...ΤΡΥΠΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ...ΨΕΜΜΑ.
ΤΡΕΞΑΜΕ ΣΕ ΤΟΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟ...
ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΣΙΩΠΗ ΟΜΟΡΦΑ ΜΙΛΟΥΣΕ...
ΚΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ ΚΑΘΑΡΙΖΕ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ...
ΕΠΑΙΖΑΝ Τ ΑΣΤΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΧΟΡΕΥΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...
...

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΗΤΑΝ ΓΕΛΑΣΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΡΙΓΥΡΩ...
ΠΟΤΑΜΙ ΕΜΟΙΑΖΕ Η ΖΩΗ...
ΚΥΛΟΥΣΕ...
ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΣΕ.

ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ;

ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΙΣΕΣ ΑΠΟ ΔΩ...
ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΙΣΕΣ ΑΠΟ ΚΕΙ...
ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕΣ...
ΕΚΑΝΕΣ ΒΟΛΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ...
ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ...ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...
ΑΝΩΔΥΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ ΕΖΗΣΕΣ...
ΚΛΕΙΣΤΗΚΕΣ ΣΤΟ ΟΧΥΡΟ ΣΟΥ...
ΑΡΧΙΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ...
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΖΩΗ ΤΑ ΕΙΠΕΣ.
ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΚΟΛΑΣΗ ΜΙΛΑΣ;

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ...

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΧΡΩΣΤΑΣ.
ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...
ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ...
ΕΝΑ ΧΑΔΙ...
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΕΣ...
ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΚΙ ΑΥΤΟΙ...
ΠΟΥ ΣΠΑΝΕ ΣΑΝ ΚΛΑΡΑΚΙΑ.

ΕΝΑ Ρ...

ΣΑΝ ΑΓΡΙΟΙ ΖΟΥΜΕ...
ΣΑΝ ΑΓΙΟΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ...
ΕΝΑ Ρ ΕΦΤΑΝΕ...
ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΧΑΛΑΣΕ.

ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ...

Η ερωτηση προβλεψιμη.
Τι κανεις...ολα καλα;
προβλεψιμη  και η απαντηση...
ολα καλα... εσυ;
και παντα με πλατες γυρισμενες να φευγουμε...
προβλεψιμη και η μοναξια μας.κ.ρ

ΞΟΔΕΥΤΗΚΑ...

ΞΟΔΕΥΤΗΚΑ...
ΜΑΤΑΙΑ ΨΑΧNOΝΤΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.
ΝΑΥΑΓΗΣΑ...
ΣΕ ΑΓΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ.
ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ...
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΣΤΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΚΗΠΟΥΣ.
... ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΨΑΧΝΩ ΤΩΡΑ...
ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΙΩΠΗΛΑ.

ΔΙΑΦΑΝΗ ΣΑΝ  ΝΕΡΟ...
ΑΠΙΑΣΤΗ ΣΑΝ ΑΕΡΑΣ...
ΝΕΡΟ ΚΙ ΑΕΡΑΣ...
ΑΦΕΘΗΚΑ ΣΤΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΣΟΥ!

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ... ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΦΟΡΑΣ... ΚΙ ΕΓΩ... ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ... ΣΩΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ.

ΝΑ ΣΟΥ ΦΑΝΕΡΩΘΩ... ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙΣ... ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΟΛΟΦΩΤΟΙ... ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ... ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΣΒΗΣΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΨΥΧΕΣ ΝΑ ΑΝΑΨΟΥΝ...

ΣΚΕΨΗ...

ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ...
ΜΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ...
ΠΩΣ ΠΕΡΠΑΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ...
ΚΑΙ ΕΤΣΙ...ΠΑΛΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ!

Ε ΚΑΙ;

ΧΑΘΗΚΑ....Ε ΚΑΙ;
ΠΟΝΕΣΑ....Ε ΚΑΙ;
ΑΓΑΠΗΣΑ...Ε ΚΑΙ;
ΕΚΛΑΨΑ....Ε ΚΑΙ;
ΕΜΑΘΑ.... Ε ΚΑΙ;
ΕΓΙΝΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ....Ε ΚΑΙ;
ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ...
ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΩ...
ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΖΩΑ ΤΗΣ ΑΓΕΛΗΣ.

ΑΝΟΙΞΗ...

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ;
ΑΚΟΥ ΤΟ ΚΕΛΑΗΔΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ...
ΜΥΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΠΟΥ ΗΡΘΕ...
ΑΦΕΣΟΥ ΣΤΟ ΧΑΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ...
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ...

ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ...
ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΩ ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ ΑΣΤΡΑ
ΦΤΕΡΑ...ΚΑΙ ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ...
Η ΨΥΧΗ ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ...
ΣΕ ΛΙΜΑΝΙΑ ΑΠΑΝΕΜΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΥΣ...
ΟΠΟΥ ΟΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΣΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ...
ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΙΑΖΕΙ...
ΠΟΥ ΑΝΕΜΕΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΑΙΖΕΙ.

ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ...

ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ...
ΜΕ ΒΗΜΑΤΑ ΕΛΑΦΡΙΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ...
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ.
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ...
ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΣ...
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ.
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ...
ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΛΕΙΣ...
ΓΙΑΤΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝ.
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ...
... ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΖΩΗ...
ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ...
ΠΟΣΟ Σ ΑΓΑΠΑΩ.

ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΑ...

ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΔΕΙΧΝΑΝ...
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΤΑΝ.
ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΖΕ...
ΚΑΙ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΡΩΝ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ.
ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ ΕΜΟΙΑΖΕ...
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΥΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΗ.
ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΑΥΤΟΙ ΤΟΥΣ.

ΚΑΙ ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΥΓΑΡΙΑ.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ...
ΕΡΩΤΕΣ...
ΑΓΑΠΕΣ...
ΦΙΛΙΕΣ...
ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΟΣΑ...
ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΟΣΑ...
ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΖΩΗ ΣΕ ΖΥΓΑΡΙΑ;
ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΒΓΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ;
ΘΑ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙΣ;
ΤΙΣ ΕΣΠΑΣΑ ΟΛΕΣ!

ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟΣ...
ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΜΕ ΨΕΜΜΑ...
ΤΩΡΑ ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΟΥ...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ...